Maand: augustus 2006

Gisteren kregen we mensen op bezoek met een tweeling van drie jaar. Eén van beide kindjes is gehandicapt: Lazlo.
Het contact werd gelegd door Stien, één van onze Bobath-kinesisten. Ze dacht dat wij, als ouders van zorgenkindjes, wel iets van elkaar zouden kunnen opsteken.

Ze had gelijk, ‘t werd een gezellige namiddag! ‘t Broertje van Lazlo, Lopez, amuseerde zich door achter de hondjes aan te lopen. En Lazlo zelf, die genoot ervan om samen met Liesbeth op de zitzak te liggen!

Wonderlijk hoe die twee elkaar onmiddellijk vonden! Hoeveel moeite ze deden om oogcontact te maken, voortdurend naar elkaar te glimlachen, elkaar te strelen en aan te raken! Hoewel ze beiden regelmatig ongecontroleerde bewegingen maken door hun handicap, waren ze erg voorzichtig om elkaar geen pijn te doen!

Ontroerend mooi, zo’n spontane vriendschap. Gebaseerd op herkenning? Iets waar je als ouder van zo’n gehandicapt kindje in inclusief onderwijs toch even bij stilstaat! Als Liesbeth en Lazlo elkaar zo mooi aanvoelen, zich duidelijk zo goed voelen bij elkaar (Liesbeth was na het vertrek van Lazlo echt verdrietig!), maken wij dan wel de juiste keuze door hen naar een gewone school te sturen?

Ach, we zien ook de vele voordelen van inclusie. Ze leren veel van de andere kindjes, trekken er zich in zekere zin aan op. Leren ook om zich te handhaven in onze “gewone” maatschappij. En ‘t ideale is waarschijnlijk dat we hen beide soorten contact aanbieden. Contact met gewone leeftijdsgenootjes, maar ook contact met “lotgenootjes”, waarbij ze echt zichzelf kunnen en mogen zijn en er een spontane herkenning en begrip ontstaat.

De ouders van Lazlo kregen onlangs een brief van ‘t Vlaams Fonds waarin hen verteld werd dat ze nu nog niet in aanmerking komen voor PAB. Nog even geduld (nog één jaar, nog langer????) tot er voldoende budgetten zijn.

Ook voor hen zou PAB een oplossing zijn om Lazlo verder thuis (en in een gewone kleuterschool) te kunnen houden, en toch af en toe nog eens wat tijd te hebben voor zichzelf of voor elkaar.
Mevrouw Vervotte, ik weet dat de begroting telkens een probleem is, ik weet dat de centen schaars zijn, maar alstublieft, kijk toch ook eens hoeveel verschil een PAB-budget kan maken voor een gezin met zo’n zwaar-gehandicapt kindje!

Aan de ouders van Lazlo vragen we om hem regelmatig eens enkele uurtjes bij Liesbeth te laten komen spelen! Onze assistenten en wij zelf zien het helemaal zitten! ‘t Is zo mooi om ze samen te zien genieten van elkaar.

Toen we vandaag aan Liesbeth de digitale foto’s van haar en Lazlo toonden op het scherm van de computer, verscheen er direct weer een brede glimlach op Liesbeth’s gezichtje en begon ze met gebaren aan te geven dat ze hem weer wou knuffelen!

Liefde op ‘t eerste gezicht?

Sinds Liesbeth PAB (Persoonlijk assistentie budget) heeft (januari 2006) zijn ook de binnen-blijf-weekends geen probleem meer.
In weekends zoals dit, waarin een wandeling haastig moet worden afgebroken omdat de hemelsluizen zich opeens openen en Liesbeth dus aangewezen is op spelen op het terras of in huis, amuseert ze zich met de hulp van haar assistente.

De woelbakken, gevuld met maïs, zijn nog steeds zo in trek dat we besloten hebben nog even te wachten voor we de maïs vervangen door iets anders.

Haar brommertje zorgt telkens opnieuw voor een plezierig ritje in haar kamer of op het terras. Bij het sturen heeft ze nog wel vaak wat hulp nodig van Sarah (de assistente). Dat ze gas moet geven met haar voetpedaaltje, heeft ze nu wél al goed door.

Een bezoek aan de kringloop leverde weer eens een leuke vondst op. Deze keer een poppenwagentje, bestemd voor de klas van juffrouw Corinne, maar omdat het hier nu toch nog bij ons thuis moet staan wachten tot het nieuwe schooljaar begint, rijdt Liesbeth er het huis mee door. De pop mag mee, hoewel voor Liesbeth het duwen belangrijker is dan het vervoeren. En opnieuw is er dan Sarah die Liesbeth helpt stappen.

Slapen lukte de laatste nachten weer iets beter. Na één ochtend om vier uur en de volgende ochtend (of nacht?) om twee uur al klaarwakker te zijn en de rest van de nacht tussen papa en mama door te brengen in het grote bed, maar zonder dat één van deze drie nog een oog kan toedoen, sliep Liesbeth de laatste twee nachten toch weer wat langer. Als onze “levende wekker” pas tussen zes en zeven afloopt, zijn we al héél tevreden!

Eind februari maakte Jonathan (oudste broer van Liesbeth) deze website. Sindsdien zet ik (mama van Liesbeth) er regelmatig stukjes op.
En vandaag geeft de statcounter aan dat er al meer dan 2500 bezoekjes aan www.handiklap.be werden gebracht.
Veel van deze mensen lieten een berichtje achter. Soms een vraag om meer informatie, soms een verjaardagsgroet of een aanmoediging.

Ondertussen is Handiklap ook als link te vinden op meerdere websites, wat natuurlijk ook de bekendheid vergroot.
Het doel dat ons van bij het begin voor ogen stond, was om andere ouders van gehandicapte kinderen een hart onder de riem te steken en door de foto’s van en verhalen over Liesbeth de integratie en inclusie (= niet uitsluiting) van gehandicapten te bevorderen. Bovendien wilden we graag onze ervaring met PAB en materialen delen met andere gehandicapten en hun omgeving.

Bedankt aan al onze lezers voor hun interesse en een hartelijke groet terug aan de vele mensen die een berichtje achterlieten!

Vijf dagen per week komt Soraya, gezinshulp via Bond Moyson, enkele uurtjes bij ons. Liesbeth is gek op Soraya en wil haar voortdurend “helpen”.
Vroeger bestond dat “helpen” alleen uit “toekijken”. Nu trekt Liesbeth de wasmand naar zich toe, neemt er iets uit, schudt daar wat mee en gooit het dan in de richting van de (strijkende) Soraya.

Of ze houdt Soraya gezelschap in de keuken en trekt zich dan recht uit haar stoeltje om mee “af te wassen”.
Daar gebruikt Liesbeth bij voorkeur zoveel mogelijk water en schuim bij. Af en toe gaat er natuurlijk eens iets mis. Vandaag is één koffietas gesneuveld en kreeg ik (moeke) een doornatte afwasvod naar me toegegooid. Maar alles bij elkaar is het een heel plezierige activiteit voor Liesbeth.

Na het “helpen” gaat Liesbeth dan vaak zelf in bad met de hulp van Soraya. Zo heeft ze meteen ook weer schone kleertjes aan, wat nodig is na haar “werk” waarbij ze zich nat en vuil maakt.

Verder heeft Liesbeth vandaar uren gespeeld met de woelbakken. Die kent ze ook van in de kleuterklas. De man van haar juf heeft deze voor haar gemaakt en afhankelijk van het moment komen daar telkens andere materialen in terecht. Vandaag kreeg ze bijvoorbeeld een tiental kilo kippenmaïs en wat potjes en schaaltjes en een trechter ter beschikking. Daarmee heeft ze zo enthousiast gespeeld en potjes gevuld en weer leeggemaakt dat de hele vloer bezaaid lag met oranje-gele maïskorrels. Maar gelukkig is dat makkelijk weer op te ruimen.

Deze activiteiten zijn een welkome afwisseling, nu de zomer eind juli opeens lijkt te zijn overgegaan in herfst en elke wandeling moet worden afgebroken door een regenbui.

Ondertussen is Liesbeth al twee melktandjes kwijt en zijn de nieuwe tandjes al een beetje zichtbaar. Het eerste verloren melktandje hebben we nergens weergevonden. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze die gewoon ingeslikt. Haar tweede tandje hebben we wel gevonden en dat wordt dus bewaard voor het nageslacht.