Gisteren kregen we mensen op bezoek met een tweeling van drie jaar. Eén van beide kindjes is gehandicapt: Lazlo.
Het contact werd gelegd door Stien, één van onze Bobath-kinesisten. Ze dacht dat wij, als ouders van zorgenkindjes, wel iets van elkaar zouden kunnen opsteken.
Ze had gelijk, ‘t werd een gezellige namiddag! ‘t Broertje van Lazlo, Lopez, amuseerde zich door achter de hondjes aan te lopen. En Lazlo zelf, die genoot ervan om samen met Liesbeth op de zitzak te liggen!
Wonderlijk hoe die twee elkaar onmiddellijk vonden! Hoeveel moeite ze deden om oogcontact te maken, voortdurend naar elkaar te glimlachen, elkaar te strelen en aan te raken! Hoewel ze beiden regelmatig ongecontroleerde bewegingen maken door hun handicap, waren ze erg voorzichtig om elkaar geen pijn te doen!
Ontroerend mooi, zo’n spontane vriendschap. Gebaseerd op herkenning? Iets waar je als ouder van zo’n gehandicapt kindje in inclusief onderwijs toch even bij stilstaat! Als Liesbeth en Lazlo elkaar zo mooi aanvoelen, zich duidelijk zo goed voelen bij elkaar (Liesbeth was na het vertrek van Lazlo echt verdrietig!), maken wij dan wel de juiste keuze door hen naar een gewone school te sturen?
Ach, we zien ook de vele voordelen van inclusie. Ze leren veel van de andere kindjes, trekken er zich in zekere zin aan op. Leren ook om zich te handhaven in onze “gewone” maatschappij. En ‘t ideale is waarschijnlijk dat we hen beide soorten contact aanbieden. Contact met gewone leeftijdsgenootjes, maar ook contact met “lotgenootjes”, waarbij ze echt zichzelf kunnen en mogen zijn en er een spontane herkenning en begrip ontstaat.
De ouders van Lazlo kregen onlangs een brief van ‘t Vlaams Fonds waarin hen verteld werd dat ze nu nog niet in aanmerking komen voor PAB. Nog even geduld (nog één jaar, nog langer????) tot er voldoende budgetten zijn.
Ook voor hen zou PAB een oplossing zijn om Lazlo verder thuis (en in een gewone kleuterschool) te kunnen houden, en toch af en toe nog eens wat tijd te hebben voor zichzelf of voor elkaar.
Mevrouw Vervotte, ik weet dat de begroting telkens een probleem is, ik weet dat de centen schaars zijn, maar alstublieft, kijk toch ook eens hoeveel verschil een PAB-budget kan maken voor een gezin met zo’n zwaar-gehandicapt kindje!
Aan de ouders van Lazlo vragen we om hem regelmatig eens enkele uurtjes bij Liesbeth te laten komen spelen! Onze assistenten en wij zelf zien het helemaal zitten! ‘t Is zo mooi om ze samen te zien genieten van elkaar.
Toen we vandaag aan Liesbeth de digitale foto’s van haar en Lazlo toonden op het scherm van de computer, verscheen er direct weer een brede glimlach op Liesbeth’s gezichtje en begon ze met gebaren aan te geven dat ze hem weer wou knuffelen!
Liefde op ‘t eerste gezicht?