Een paar jaar geleden al maakten we kennis met het fenomeen “hulphond”. Al meteen begrepen we dat dat ook voor Liesbeth erg prettig zou zijn, zo’n kameraad bij zich hebben.
Temeer omdat ze altijd al erg dol is geweest op dieren, en ‘t meest op honden.
Ze verwacht van de hondjes die we hebben (Max, een poedel met epilepsie, en Bonzaï, een oude dwergpinscher die volledig blind is) dan ook dat ze bereid zijn om voortdurend in haar buurt te blijven. En dat lukt niet! Die hondjes zijn daar dan ook totaal niet op getraind.
We hadden dus een aanvraag voor een hulphond gedaan bij Hachiko. Deze werd geweigerd omwille van de meervoudigheid van de handicap van Liesbeth.
Toen probeerden we het bij Hart-tegen-hart. Twee mensen van deze organisatie kwamen in ‘t begin van het najaar hier thuis kennismaken met Liesbeth. Ze zouden ons nadien laten weten wat ze beslist hadden.
Vorige week kregen we een e-mail dat ze niet in aanmerking komt voor een hulphond, wel voor een sociale hond (afgekeurde hulphond) als die beschikbaar komt.
Toen we vorig jaar op de Kangoeroebeurs eens aan de stand van Hachiko halt hielden met Liesbeth en ze daar een “sociale hond” wou strelen liet die meteen zijn tanden zien. Daardoor werden we afgeschrikt en beslisten we uiteindelijk om het dan maar in eigen handen te nemen.
Via internet doorzocht ik regelmatig de site met asieldieren en daarop vonden we een labrador die prima geschikt lijkt als gezelschapshond voor Liesbeth.
Zaterdag gaan we dus naar Wommelgem, kennismaken met Chanelle. En als ‘t klikt tussen haar en Liesbeth komt ze meteen met ons mee.
De eerste dagen zullen dan zeker besteed worden aan wennen in haar nieuwe thuis met zoveel mensen om zich heen en met zoveel huisdieren.
Eén van onze poezen heeft trouwens babietjes sinds vorige week.
Dus wie een goede thuis kan bieden aan een klein poesje mag ons altijd contacteren.
