De herfst is alweer begonnen en we moeten dus profiteren van een paar uur zonder regen of té veel wind om even een frisse neus te halen.
Dat deed ook Liesbeth de voorbije zaterdag, in het gezelschap van haar assistent Tonton.
Trappen lukt vrij goed en ze raakt dus al een heel eind van huis. Sturen is heel wat minder evident. Dat komt natuurlijk ook door haar visus.
Ze wil dan ook dat de assistent zijn/haar hand legt op het stuur om mee de goede richting te kiezen.
En onderweg even stoppen om een hond goedendag te zeggen is natuurlijk een traktatie. Bij de hond weggaan veroorzaakt dan ook een portie verdriet en boosheid.
Wij werkten ondertussen aan het grondig invullen van de verlenging van haar verhoogde kinderbijslag. Hoewel we zelf erg blij zijn met de vooruitgang die Liesbeth in de voorbije jaren maakte, wordt natuurlijk de kloof met leeftijdsgenootjes zonder beperkingen alsmaar groter.
Het invullen van de kinderbijslagadministratie en het beantwoorden van de vragen op dat formulier (vragen die nauwelijks op Liesbeth van toepassing zijn, zoals over haar “lezen en schrijven”) drukt ons dan toch weer even op de neus hoe ernstig haar handicap is.
Anderzijds blijft natuurlijk dat Liesbeth nog steeds in de goede richting evolueert en dat ze (meestal) best een blij kind is.
Chantale,
hangt LIESBETHje aan elkaar met vlees en spieren, waar bloed tussen loopt ? Jatoch, dus LIESBETH is een mens .Neem dit in gedachten, in plaats van op al haar gebreken te kankeren .Gij hebt er ook heel wat ,ge vergeet deze ook liever .Pardon ,voor mijn grove taal, ik durf je dit niet in je gezicht zeggen .Liesbeth mag hier zijn als mens, anders was ze niet geboren .Jullie zijn wel 2 handejes op één buik, dus doe zo voort ….
hallo , telkens vind ik het zo leuk om de laatste gebeurtenissen omtrent Liesbeth te lezen
mooi , lief en soms zo aandoenlijk dat het mij ontroert en blij haar te kennen via deze weg
grtjes en veel liefs van Schanulleke