Liesbeth wordt nu ‘s morgens nog wel vroeg wakker, maar ze blijft gewoon in bed en schijnt zich daar bovendien ook nog goed te amuseren. We horen haar schaterlachen via het intercom-systeem.
Over het algemeen is haar gedrag de laatste tijd opvallend goed! Door haar uitbreiding van gebarenkennis verloopt haar communicatie met haar omgeving makkelijker en voelt ze zich minder vaak gefrustreerd.
Haar hond, Chanelle, blijft haar grote liefde. Zodra papa Liesbeth ophaalt op school begint ze al naar Chanelle te vragen en zodra ze thuis is wil ze absoluut haar grote vriend bij haar in de kamer hebben. Een begroeting voor mama kan er nauwelijks af voor ze Chanelle bij zich heeft!
Liesbeth krijgt dan een uurtje de tijd om met haar grote vriendin te knuffelen en te spelen. Daarna laten we de hond weer naar de living gaan omdat we nu eenmaal geen eindeloos geduld mogen verwachten van een dier. Bij Liesbeth wekt het weggaan van Chanelle telkens een woedebui op, maar we proberen haar dan af te leiden waardoor het meestal na een paar minuten stopt.
Gedurende deze vakantiedagen kwam één van de student-assistenten, Maryam, op het lumineuze idee om haar eigen zusje (onveer dezelfde leeftijd als Liesbeth) eens mee te brengen. Voor Liesbeth was dat een zeldzame gelegenheid om met een niet-gehandicapt leeftijdsgenootje te spelen!
Verder kreeg Liesbeth de voorbije dagen alweer heel wat bezoekers over de vloer in haar kamer. We zijn immers weer aan ‘t zoeken naar een vaste assistente voor de naschoolse uren. Saskia, die hier sinds oktober tot onze tevredenheid met Liesbeth werkte, is immer definitief arbeidsongeschikt volgens haar dokter. We moesten dus weer een vacature open stellen en heel wat tijd steken in sollicitatiegesprekken en kennismakingen met Liesbeth. In de loop van de volgende week hopen we een keuze te kunnen maken en dan kan Liesbeth weer wennen aan haar nieuwe assistent. Hopelijk deze keer voor langere tijd!
