Net als vorig jaar in de paasvakantie trokken we ook deze keer een weekje naar Zeeland, dicht bij mijn geboortedorpje maar dus wel aan de Nederlandse kant van de grens.
Voor Liesbeth namen we deze keer ook haar fiets mee. We weten immers dat onze andere kinderen daar genieten van fietsen op de vlakke wegen, terwijl we thuis tussen de mooie, maar vaak moeizaam te beklimmen heuvels wonen.
Voor Liesbeth was dat genietend fietsen er niet bij! Misschien komt het door haar beperkte visus dat ze zich niet erg veilig voelt waar ze ‘t niet goed kent? Thuis kan ze kilometers trappen met haar assistente naast haar. In Zeeland (Vogelwaarde) wou ze helemaal niet fietsen. De assistenten, Steffie en Kitty, hebben haar er toch enkele keren op gezet, maar ‘t was nooit voor langer dan vijf minuutjes!
In de tuin in Vogelwaarde stond er gelukkig ook een zandbak waar ze met veel plezier gebruik van maakte! Ook vandaag, net thuis, is ze alweer volop aan de gang met zand!
Dat Chanelle mee was op vakantie was zeker een groot pluspunt voor Liesbeth! Haar grote vriend waarmee ze zich uren kan bezighouden! Chanelle zelf gedroeg zich onberispelijk! Zowel onderweg als tijdens het verblijf in het gehuurde vakantiehuisje.
Al bij al was ‘t een week genieten van de buitenlucht en de zon, want die was dagelijks van de partij.
Het enige minpunt van de vakantie was eigenlijk een parkeerboete die we in Hulst kregen. We hadden namelijk geen ticket gekocht, dachten dat dat (net als bij ons in Vlaanderen) niet nodig was als we de rolstoel-parkeerkaart gebruikten. Maar die regel wordt in Nederland niet toegepast! De zeer vriendelijke dame die ons naderhand in de gemeentewinkel te woord stond legde uit dat zij een non-discriminatie-regeling hebben. Iedereen mag (moet) betalen, dus! Nu ja, door die 47 euro boete weten we in elk geval dat we volgend jaar in Zeeland een ticket moeten nemen!