Begin maart, net na de krokusvakantie, nam ik contact op met de school van onze pleegzoon. Ik vroeg me af wat de school deed om ‘dat coronavirus’ buiten te houden. Of er geïnformeerd werd bij de leerlingen en hun gezin wie in Italië was geweest tijdens de krokusvakantie. Neen, werd niet gedaan.
We maakten ons nogal zorgen over wat dat virus hier kon doen, met ons kon doen, met Liesbeth (die bij koorts meteen epilepsie-aanvallen doet), met de andere kinderen (astma), met mij (ik ben 62), met Andrew, enz. Een zware epilepsie-aanval van Liesbeth kan haar leven kosten!
Op 10 maart beslisten we om onze kinderen thuis te houden. Een zelfgekozen lock-down. We vonden dat een beslissing van de overheid te lang op zich liet wachten. We brachten pleegzorg op de hoogte van onze beslissing (want eigenlijk mag je zonder doktersbriefje niet afwezig zijn op school, en we konden maar moeilijk een ‘preventief’ attest gaan vragen bij de huisdokter).
We maakten mondmaskers en gebruikten die. Niet alleen voor ons maar ook voor de gezinnen van onze assistenten, gezinshulpen, enz. Honderden maskers werden in de loop van de volgende weken gemaakt, verdeeld. Voor de mensen die hier kwamen werken stonden er steeds een heel bakje gewassen maskers klaar om hier te dragen.
Er kwam een lock-down. Liesbeth kwam één keer op de covid-afdeling terecht na een zware epilepsie-aanval, maar bleek gelukkig negatief te zijn bij een test. Onze jongste die wordt behandeld in De Dauw werd daar goed omringd met een algemene mondmasker-regel.
Té snel kwamen de versoepelingen. Winkels weer open, scholen en horeca ook, … Het leven scheen weer zijn normale gang te gaan. Wij bleven mondmaskers dragen en respecteerden zo goed mogelijk onze bubbel. Geen ‘uitgebreide bubbel’, want als elk gezinslid 15 personen per week zou zien komen we hier al snel aan honderd mensen!
De vele versoepelingen maakten dat ook bij ons in huis wel eens mondmaskers werden achterwege gelaten door niet-gezinsleden. Dus hingen we overal in huis A4-tjes op met bovenstaande foto en oproep.
En ja, we gingen een weekje op vakantie, maar ook daar weer leefden we in onze bubbel of met voldoende afstand of met mondmaskers.
Begin deze week kon Liesbeth naar Give us a break. Na ondertussen 4 maanden zonder school dachten we dat ze daar wel van zou genieten. Jammer genoeg kon ook dat niet want bij de vele versoepelingen hoort ook: geen mondmasker in opvang of kampen. Die worden dan als een bubbel beschouwd. Een bubbel met mensen die zelf ook bij een ander gezin horen waarvan iedereen dan nog 15 andere mensen per week mag zien? Hoewel Guab het redelijk veilig aanpakt door de extra kleine groepjes waarin de kinderen werden verdeeld kregen wij hier een paniekgevoel bij Liesbeth die met drie andere mensen (begeleiders inbegrepen) zonder mondmasker of social distancing zou samen zijn. Drie andere mensen, dus 3 maal 15, naar ons gevoel. Liesbeth blijft dus thuis. Goed omringd door gezin en assistenten. Liever veilig.
Dat de overheid geen speciale regeling heeft voor kinderen met een beperking in een opvang, dat snàp ik niet. Kinderen die al sneller ziek kunnen worden, die elkaar ook sneller infecteren (speekseloverdracht doordat velen een erg jonge emotionele leeftijd hebben en daardoor vaker met handen in de mond zitten, enz.). We vonden het een wijze beslissing van de school van Liesbeth om niét te herstarten in juni. Beslissing van de directie. want al die kinderen lopen in feite méér risico. Risico om het virus door te geven, en ook risico om door het virus héél ziek te worden. Ze hebben al zo weinig over om nog te verliezen!
Voor onze jongste pleegzoon die ook voor de twee eerste weken van de opvang was ingeschreven namen we een andere beslissing. Een kind met autisme kan je niet zomaar op ’t laatste moment laten veranderen van agenda. En gelukkig is hij zélf in staat om zijn mondmaskers (die elke dag meegaan) te dragen als hij binnen speelt in de nabijheid van andere mensen. Iets waar Liesbeth fysiek niet alleen kan voor instaan.
Vandaag blijkt dat we alweer op ’t zelfde niveau van besmettingen zitten in België als toen half maart werd besloten om de scholen te sluiten. De strijd is nog niet gewonnen. Mondmaskers zullen nog een hele tijd deel uitmaken van ons leven. Om anderen en onszelf te beschermen. Omdat we houden van het leven en van de andere mensen rondom ons. Omdat dit ons beste wapen is om het virus klein te krijgen.
Mondmaskers: ik bescherm jou-jij beschermt mij: https://www.info-coronavirus.be/nl/mondmasker/
Alleen lockdowns zullen een tweede golf van COVID-19 niet stoppen: https://www.mo.be/nieuws/mondmasker-voor-iedereen-kan-tweede-coronagolf-voorkomen