Hutsepot…. neen, geen gerecht maar een hutsepot van mooie en leuke en moeilijke en trieste momenten, deze laatste weken.
Eerst, zoals beloofd in het vorige stukje, wat info over de nieuwe aanwinsten van Liesbeth.
Een trilkussen, gevonden op een Nederlandse website. 30 cm op 30 cm, makkelijk schoon te maken. Liesbeth neemt het meerdere keren per dag vast, drukt het dan tegen haar gezicht of haar buik. Geniet duidelijk van het trillen. s’ Avonds neemt ze het kussentje vaak mee naar bed, steekt het dan onder haar pyjama-pull. Genieten!
Toen de tv een keertje te lang bleef aanstaan zag ik toevallig een stukje van de tv-winkel. Je weet wel, die overdreven filmpjes van wondermiddelen die je dan meteen kan bestellen. Nu was er toch iets bij wat mij intrigeerde, een toestelletje om passief lichte beenbewegingen te doen, goed voor je bloedsomloop en tegen krampen. Ik zocht de volgende dag wat reviews op en zag ook dat soortgelijke toestelletjes vaak in zorgwinkels worden verkocht. Iets voor mij, dacht ik. Maar toen het geleverd werd wou ik het eerst eens uitproberen met Liesbeth en kreeg het niet meer terug! Liesbeth vindt het echt heel fijn, gebruikt het terwijl ze (op een gewone stoel) aan tafel zit voor de uurtjes logo, of terwijl ze speelt met haar frutsels. Haar ‘stapmachientje’ registreert het aantal stappen, en sommige dagen zit ze aan 3000!
Sneeuw zorgde voor vrolijke gezichten hier. Vooral bij de kinderen dan. Zelf vind ik ’t minder leuk als ik net een boodschap moet doen met de auto. Maar mooi is ’t wél! Ook voor Liesbeth werd het genieten en leren sneeuwballen gooien.
Zien dat Liesbeth ‘goed bezig is’, het doet ons telkens weer plezier!
Maar tegelijk ging er in de voorbije weken ook wel één en ander mis. Onze jongste pleegzoon verblijft op de weekdagen (behalve vakanties) van maandag tot vrijdag telkens in een behandelingscentrum voor autisme en psychoses. Iedereen, zowel de gebruikers als het personeel, testte daar na de kerstvakantie nog negatief op covid-19. Een geruststelling!
Maar dan kregen we opeens, op maandag 18 januari om 23.30u, een telefoontje dat een begeleidster positief was. Er werd ons gevraagd om de volgende ochtend onze pleegzoon op te halen om thuis in quarantaine te gaan. Idem voor zijn hele leefgroep (6).
Beangstigend, want gezien er hier meerdere risico-patiënten voor Covid in huis zijn houden we ons al meer dan 10 maanden aan alle mogelijke veiligheidsmaatregelen. Echt in quarantaine in zijn kamer, dat wisten we van tevoren dat zoiets niet haalbaar was. We zochten dus een ‘gulden middenweg’. Iedereen zo veel mogelijk met FFP2-masker aan. Alleen even uitdoen als er écht veel afstand was. Jongste aan aparte tafel laten eten. Nog meer handen wassen, alcoholgel, enz. Nog vaker (d.w.z. meerdere keren per dag!) iedereen temperatuur en saturatie meten, enz. De quarantaine werd nog verlengd omdat er nadien bleek dat er ook nog een leefgroep-vriendje positief was. Dus was ’t laatste contact op dinsdag 19 januari. Laatste test voor de jongste was gisteren. En zoals hij zelf zei: hij kreeg vandaag het positieve nieuws dat hij negatief was voor de test. Maar spannend en zenuwslopend was deze periode wél!
Vorige zondag kregen we dan ook nog slecht nieuws. Schoonbroer van Andrew, nonkel van Liesbeth dus, plots overleden. Dat zorgde deze dagen voor een triest tintje! Zeker nu er in corona-tijden niet zomaar over en weer kan gereden worden. Claire, de zus van Andrew, en haar nu overleden man wonen in de buurt van Parijs. Allemaal niet evident dus.
Maar met het goede nieuws van deze morgen dat de jongste géén covid heeft gaan we er in de komende weken weer tegenaan!
Veel sterkte voor het ganse gezin Chantal mooie’ foto ’s va’n Liesbeth groetjes van ons
Hey , ik ben het , da kieke en moet weer vaststellen hoe dapper jullie allemaal zijn . Moet jullie echt bewonderen en af en toe lees ik je verhaal en dan ….word ik stil en denk …wat een ongelooflijke madam !