Dit weekend vierde ik in ‘t gezelschap van ‘t hele gezin mijn vijftigste verjaardag.
Verwend met lekkere taartjes, smsjes en kaarten, met bloemen en kadootjes, en heel speciaal: met een gelukwens van Liesbeth.
Liesbethje kwam aan de hand van één van de zussen aangestapt, bleef vlak voor me staan en klapte in haar handjes boven haar hoofd (het smoggebaar voor feest), en direct daarna maakte ze ‘t knuffelgebaar.
In haar eigen “woorden” dus een verjaardagswens.
Vergeleken met vorig jaar is dat een hele vooruitgang!
Dat ze nu in staat is om, zij het miniem, te communiceren maakt dat ze veel meer aan het gezinsleven kan deelnemen.
Zo is ze de laatste tijd ook begonnen om toestemming te komen vragen (dan komt ze dus zelf aangereden in haar rolstoel) om op de pc te “werken” door het gebaar voor computer te maken voor mijn neus. Zodra ik dan mijn duim opsteek om te zeggen dat het ok is, rijdt ze weer weg richting pc.
Ze laat zich gelden, wordt zelfstandiger op haar eigen manier.
Zo heeft ze een poosje geleden beslist dat ik haar medicatie moet geven na de maaltijd. Wie er ook naast haar zit als assistente, ze keert zich naar mij, komt desnoods aan mijn arm trekken, wijst naar de stoel naast haar en toont mij de medicatie. ‘t Lijkt wel een ritueel te worden! Ze helpt me flink mee, houdt zelf haar puffertje vast, kijkt naar mijn vingers terwijl ik daarmee tel tot tien (de tijd die ze nodig heeft om de puf in te ademen) en stopt zodra we aan tien zijn.
Voor ze gaat slapen rijdt ze naar elk gezinslid dat op dat moment in de leefruimte zit om te gaan vertellen dat ze gaat slapen. Haar manier om goede nacht te komen wensen.
Ook de overgang tussen twee activiteiten is beduidend makkelijker geworden.
Vroeger maakte ze veel kabaal en werd ze heel boos als ze bijvoorbeeld haar spel moest stopzetten om aan tafel te komen, of om naar school te vertrekken. Nu maakt een gebaar haar duidelijk wat de volgende activiteit is en is ze veel meegaander.
Zo konden we haar vorige week ook vertellen dat we naar de dokter toe gingen (neurologe) en was ze ook vrij rustig tijdens het onderzoek. Haar medicatie wordt nu weer opgedreven en hopelijk stoppen de onverklaarbaar vaak optredende epilepsie-aanvallen daardoor!
In de nacht van woensdag op donderdag heeft Liesbeth een paar keer overgegeven.
Liesbeth en Soraya, ‘t is vaak echt plezant om hen samen bezig te zien. Dat Liesbeth gek is op Soraya zie je al meteen als zij binnenkomt. Liesbeth vliegt haar om de hals! Wil haar eten alleen van Soraya krijgen. Doet haar in alles na (strijken, was opvouwen, afwassen,…).
