Liesbeth is eigenlijk al heel haar leven een héél erg moeilijke slaper!
Inslapen is steeds een probleem geweest en we hebben daar al heel wat hulpmiddeltjes voor uitgeprobeerd. Ook doorslapen lukt nooit echt. waarschijnlijk omdat ze vaak last heeft van spierkrampen.
De eerste jaren sliep ze in onze kamer omdat ze voortdurend ‘bewaking’ nodig had. Ze stopte immers soms gewoon met ademen.
Sinds 2006 sliep ze in haar eigen kamer op het gelijkvloers. Natuurlijk met een babyfoon vlakbij zodat we elk geluidje konden horen!
Toen ze geopereerd werd aan haar heup (2011) en al heel snel na de operatie naar huis kwam legden we haar weer in onze kamer. We merkten toen ook meerdere malen een epilepsie-aanval op. Soms zo hevig dat de noodmiddelen (valium anaal toedienen) niet hielpen en we meerdere dosissen moesten geven.
Vanaf toen is Liesbeth dus in onze kamer blijven slapen. Het idee dat ze een zware epilepsie-aanval zou doen en dat we er niet op tijd zouden bij zijn…
Met de kiné oefent Liesbeth regelmatig om de trap te beklimmen. Overdag, als ze niet te moe is, lukt dat wel. Moeizaam, maar ze geraakt er. Maar ‘s avonds, als het bedtijd is, is elke stap er één te veel. Ze wordt dan ook meestal door papa of Wesly naar boven gedragen.
Maar Liesbeth wordt er niet lichter op en eigenlijk is dit geen doen meer! te gevaarlijk voor degene die haar de trap op draagt én voor Liesbeth zelf.
We denken er dus over om een traplift te plaatsen. Dus zijn we met Liesbeth eens gaan proberen in de zorgwinkel of dat voor haar zou lukken. leuk vond ze ‘t niet echt! Maar ze zat er wel goed in en de rest is wennen. De aanvraag voor een tegemoetkoming is dus naar het VAPH gestuurd.
En verder merken we de laatste tijd dat Liesbeth graag, met koptelefoon, naar de radio luistert. ‘t Moet dan wel muziek zijn want als er te lang gepraat wordt is ze boos. Is ze nu opeens benieuwd naar de klanken met de juiste frequentie die wél hoorbaar zijn voor haar?
