Maand: augustus 2009

Zaterdag sloten we de grote vakantie symbolisch af met een uitstap met de Collega-Advies-groep naar Kortrijk.
We bezochten er een heel mooi project, De Hond in ‘t Kegelspel.

Dit project omvat een tearoom met een uitgebreid gamma van oude volksspelen in een nieuw kleedje. De tearoom en ook de tuin zijn goed toegankelijk voor rolstoelgebruikers.

Bovendien is er ook een leuk winkeltje waar je originele geschenkjes kan kopen, vervaardigd door de mensen met een mentale of psychische handicap die ook voor de bediening zorgen in de tearoom.

Nu kijken we met z’n allen uit naar de eerste schooldag.

Liesbethje komt waarschijnlijk weer in de klas van juf Chantal terecht. We zijn benieuwd of ze dinsdag even enthousiast zal reageren op terug naar school gaan als we verwachten!

Ja, die twee maanden vakantie zitten er inderdaad al bijna op!
Voor onze oudere kinderen is ‘t genoeg geweest! Zij kijken er al naar uit om volgende week weer naar school te gaan.

Liesbeth heeft deze zomer, zoals altijd in de vakantie, eerst dagelijks naar haar school blijven vragen. Ze maakte dan het schoolgebaar telkens als ze werd klaargemaakt om ergens mee naartoe te gaan.
Dat schoolgebaar is trouwens een makkelijk te onthouden gebaar. Ze brengt daarvoor twee vingers, wijsvinger en duim op elkaar gezet, naar haar voorhoofd. Naar school gaan doe je immers om “iets in je hoofd te stoppen”.

Na twee weken vakantie is ze eindelijk gaan beseffen dat er voorlopig van school geen sprake was. Vanaf dan kon ze ook meer genieten van de vakantie-activiteiten.

Half augustus namen we haar mee naar Horebeke voor het jaarlijkse Geuzenfeest. Dat ook haar meter en peter daar aanwezig waren was voor Liesbeth een leuke verrassing.

Gisteren genoten we van het zonnetje in Hulst, het kleine Zeeuwse stadje vlakbij de grens. Niks spectaculairs, maar wel gezellig om zo met z’n allen wat te snuisteren in de winkeltjes en op tijd en stond te genieten van een drankje of een ijsje.

Vandaag gaan we dus de laatste week van de zomervakantie in. We hopen dat de zon ook deze week nog van de partij zal zijn zodat we nog een paar uitstapjes kunnen doen in de omgeving.

En verder wachten we met ongeduld op de nieuwe rolstoel van Liesbeth. CTO had beloofd om die tegen half augustus te leveren zodat ze er thuis kon aan wennen vooraleer er op school mee rond te rijden. Dus morgen maar even bellen naar de firma !

Een rustig weekend met een uitstapje naar de zaterdagmarkt in ons eigen Ronse en wat genieten van het mooie weer in de tuin op zaterdag.

Liesbethje speelde met haar vaste zaterdag-assistente, Sylvie, in haar waterschelp. Met een emmertje water opscheppen en over zichzelf gieten, in buiklig bubbels blazen in het water en af en toe wat water spetteren op haar Chanelle die zoals zo vaak naast haar ligt, lekker in een zetel genesteld.

Nu Sylvie hier al een vijftal zaterdagen kwam assisteren, merk ik ook dat Liesbeth zich minder op haar hoofd klopt. Dat is immers een uiting van frustratie die ze vaker vertoont bij “nieuwe” assistenten. Een manier om te tonen dat ze het ergens niet mee eens is. Als ze door heeft dat de assistente daar niet te veel aandacht aan geeft, klopt ze ook veel minder vaak.

Zaterdagavond kwam Suzanne thuis na een weekje in Dilbeek, alweer met een nieuw kapsel.

Net op tijd om op zondag, als ook Jonathan hier was, de verjaardag van Wesly en Suzanne te vieren. Wesly is eigenlijk maandag jarig, en Suzanne op woensdag.
Maar ‘t is gezellig om dat met z’n allen samen te vieren, dus pikken we er meestal een weekenddag voor uit zodat ook hun oudste broer er bij kan zijn.
Een extra-lekkere maaltijd, veel cadeautjes en veel taart. En niet te vergeten: kaarsjes blazen!

Het avondritueel waarbij Liesbeth samen met haar assistent (vandaag was dat Cristiano) komt goedenacht wensen door haar beide handjes plat op elkaar naast haar gezichtje te leggen, werd deze keer opgefleurd door Liesbeth die nog snel duidelijk maakte dat ze de bril van moeke wou opzetten.
Schattig toch?

Zeven jaar lang was Soraya zowat elke werkdag (behalve haar verlofdagen dan, want ziektedagen nam ze nooit) een deel van ons gezin. Ze kwam immers als gezinshulp vanuit de organisatie Thuishulp (Bond Moyson) bij ons sinds Liesbeth nog heel klein was. Natuurlijk is er een sterke band gegroeid. Ze maakte immers met ons samen niet alleen het komen en gaan van een paar van de pleegkinderen mee, maar ook de sterke evolutie van Liesbeth in de loop van de voorbije jaren. Voor Liesbeth was ze een vast gegeven in haar leven, haar grote vriendin!

Nu Thuiszorg beslist heeft dat Soraya nog maar sporadisch bij ons wordt ingezet (en op andere dagen vervangen door verschillende gezinshulpen) maar bovendien ook de jaarlijkse aanpassing van de bijdrage (het uurloon dat de kliënt betaalt voor gezinshulp en poetshulp) heeft aangegrepen om de prijs bijna te verviervoudigen, hebben wij elke samenwerking met Thuiszorg stopgezet.

Of dat nu betekent dat Soraya uit het leven van Liesbeth verdwijnt? Neen, natuurlijk niet. Dat lijkt ondenkbaar! Soraya zal hier zeker regelmatig over de vloer komen, niet meer tijdens haar werkuren, maar wel in haar vrije tijd. Haar aandacht en liefde voor Liesbeth en haar betrokkenheid bij de andere gezinsleden is iets wat niet kan en zal kapotgemaakt worden door “administratieve beslissingen” van mensen die geen idee hebben van de impact die het krijgen van een kindje als Liesbeth heeft op het hele gezin en dus ook niet beseffen hoe broodnodig de steun en betrokkenheid van een vaste gezinshulp is.

Vrijdag was haar laatste werkdag hier en zaterdag was Soraya jarig. Als verrassing bracht Liesbethje zaterdag (met assistent en mama en papa) een leuke plant bij Soraya, waar die heel blij mee was.

Dit weekend werd de zandbak weer erg veel gebruikt door Liesbeth. Eén van de dingen die ze heel graag doet is haar eigen voetjes “begraven”. Van Chanelle verwacht ze dat die met veel belangstelling toekijkt en zich tussendoor laat aaien en knuffelen. Soms gebeurt dat knuffelen op een nogal rare manier! Zo pakte Liesbeth zaterdag even de staart van Chanelle vast om daar in te bijten!

Tijdens het uitstapje dat we vorige week maakten met Liesbeth naar de Brielmeersen (Deinze) bleek nog maar eens hoe gek ze is op dieren. Weggaan bij de paarden (die ze zonder aarzelen over hun snoet aait) en de geiten is voor Liesbeth een dramatisch gebeuren waartegen ze zich uit alle macht verzet.
We proberen haar wel uit te leggen met gebaren dat er verderop nog dieren zijn, maar daar gelooft ze niks van! Niet zo verwonderlijk als je haar visuele beperking in aanmerking neemt. Ze ziet immers niets van de volgende stukken grasland, laat staan van de andere dieren, tot ze er echt voor staat met alleen de draad tussen haar en de paarden of geiten.

Een reden te meer om regelmatig eens naar de Brielmeersen te gaan. Misschien leert ze mettertijd wel dat weggaan bij het ene dier betekent dat we gewoon naar een ander dier toewandelen!