Doorsnee-dagen, voor zover dat kan in een niet-doorsnee-gezin als het onze!
Gisteren was Liesbeth thuis want er was een pedagogische studiedag in haar school. Assistente Noor was terug van ziek-geweest en dat was voor Liesbeth een meevaller. Een uurtje logo om de voormiddag te doorbreken. Altijd welkom voor Liesbeth, logo en kine. De inspanningen die van haar verwacht worden zijn haar maar zelden te veel!
In de namiddag ging Liesbeth samen met haar assistente naar de onlangs heropende dienst voor toerisme in Ronse. Begin oktober werd het gerenoveerde gebouw heropend. Toegankelijk gemaakt voor mensen met een handicap ook. Dus: even uittesten!
Binnen geraken was niet echt makkelijk. Gelukkig stond Liesbeth er niet alleen voor en kon Noor haar helpen! Jammer dat er bij de renovatie niet gedacht is aan een deur die makkelijk te gebruiken is vanuit een rolstoel.
Maar de rest van de vernieuwde toeristische dienst was vrijwel perfect! Liesbeth had voldoende doorgang, kon de lift zelf bedienen om naar boven te gaan, kon zelfs gaan kijken naar de omgeving vanuit de toren.
Ze genoot van de uitstap, dus ’t zal wel niet zo lang duren voor ze nog eens de toerist in eigen stad gaat spelen!
Vandaag, vrijdag, zou een rustig dagje worden. Zou….
Ik had gepland om de eerste helft van de voormiddag wat huishoudelijke klusjes te doen samen met de hulp die vandaag twee uurtjes kwam en daarna nog even het onderwerp ‘vluchtelingen’ voor te bereiden om er in de oudste leerjaren van de Kleine Reus iets over te vertellen en als ‘aperitief’ te genieten van een bad om daarna met Andrew te eten en dan naar Nukerke te vertrekken voor ’t verhaal in ’t vijfde en zesde leerjaar.
Dat liep natuurlijk weer allemaal in ’t honderd!
Eerst was er de busjuf van de schoolbus die ons belde dat de jongste van onze pleegzoons zat te wenen omdat hij zijn zwemzak niet bij had. Nu wist ik wel zeker dat in zijn agenda geen ‘zwemzak meebrengen’ vermeld stond (vergetelheid van de leerkracht?) maar daarmee was het probleem natuurlijk niet opgelost. Dus: Andrew richting zwembad Oudenaarde om de vergeten attributen te brengen!
Vanmorgen bleek dat Liesbeth’s knieplooi niet alleen nog roder was geworden dan de voorbije dagen, maar nu ook een open wondje vertoonde. Eigenlijk zoiets als een doorlig-wond, veroorzaakt door de vervangrolstoel waar zij al enkele weken gebruik van maakt terwijl haar eigen rolstoel voor nazicht en reparatie naar de orthopedische firma was. Normaal zou die pas eind volgende week terug komen. Maar met dat doorlig-wondje wilden we toch écht wel snel ingrijpen, het niet groter laten worden! Zoiets is immers vaak moeilijk te genezen! Dus om acht uur, zodra de firma open was, meteen gebeld en de situatie uitgelegd aan een vriendelijke dame van het onthaal. Die begreep gelukkig dat we geen week meer wilden wachten en zou eens informeren en terugbellen.
Een uurtje later telefoon dat de rolstoel klaar was en mocht afgehaald worden. Dus: Andrew richting Wetteren!
Hij was al bijna weer in Ronse toen ik thuis telefoon kreeg van de juf van onze andere pleegzoon. Die voelde zich misselijk en zag nogal bleek, volgens de juf. Dus Andrew maar even op de hoogte gebracht en hij reed dan maar meteen door naar Nukerke om onze jarige (ja, misselijk worden op je 11-de verjaardag!!!) af te halen.
In de namiddag de geplande klasgesprekjes over vluchtelingen en toen ik naar huis kwam was onze jarige al volop aan ’t gamen. De misselijkheid grotendeels verdwenen na een tabletje Motilium.
Vanavond rustig samen brood gegeten en daarna een stukje verjaardagstaart, je wordt immers maar één keer elf.
Zo sluiten we de dag toch nog op een leuke manier af.
Een dag waarop niets loopt zoals gepland, een doorsnee-dag dus in ons niet-doorsnee-gezin.
