Altijd onderweg

We hebben professor Geert Van Hove ooit horen zeggen dat ouders van kinderen met een handicap “altijd onderweg zijn”, iets waar we deze voorbije week aan terugdachten.

Altijd onderweg omdat je met deze kinderen niet zomaar in een dichtbijzijnde school terecht kan.
Altijd onderweg omdat er telkens wel iets nieuws is waar je aandacht aan moet geven, soms heeft dat met de gezondheid of de handicap van je kind zelf te maken, maar vaak ook met de omgeving.

Inclusie blijft immers een moeilijk begrip.
Dat merken we ook in de school van Liesbeth. Een school die Bijzonder Onderwijs aanbiedt, maar gezien de sterk meervoudige handicap van Liesbeth toch weinig ervaring heeft met de verschillende noden van Liesbeth.

De school biedt eigenlijk bijzonder onderwijs type 1, 2 en 4 aan.
Maar voor Liesbethje zouden we naast 2 en 4 ook nog 6 en 7 moeten hebben. Of een school, een directie, een klas en juffen die bereid zijn die aanpassingen (aan visus en gehoor) ook aan te bieden. Dat gaat dan soms over kleine dingen, zoals het juiste materiaal aanbieden om een kleuroefening te doen. De omtrek van de tekening door dikke zwarte lijnen accentueren en sterk kleurend materiaal geven (wasco’s, stiften, verf) in plaats van kleurpotloden waarvan de kleurafgifte onzichtbaar blijft voor een slechtziend kind. Of beseffen dat Liesbeth doof is en dat een mondeling gegeven aanwijzing geen enkele invloed heeft, dat elke communicatie moet verlopen door een gebaar, een gezichtsuitdrukking, een picto desnoods.

Om beter aan de noden van Liesbeth te kunnen voldoen, verhuist ze na de herfstvakantie naar een ander klasje. Een klasje met nog minder leerlingen en een juf met heel wat ervaring.