Parai Daiza

Gisteren, zaterdag, een schitterende dag om een uitstap te doen. Mooi zonnig weer maar niet té warm.

We gingen met de drie jongste kinderen en één assistente naar Parai Daiza. Tickets hadden we via de KVG van Ronse, maar mee met de bus vonden we geen goed idee. Onze jongste, waarvan we nooit van tevoren weten hoe hij zal reageren als er veel mensen rondom hem zijn (en zeker als er veel gepraat wordt!) én de rust die het geeft om met eigen vervoer te gaan speelden een rol bij die keuze. Maar hoe dan ook, via het aanbod van de KVG kwam het er eindelijk eens van om dit park te bezoeken.

Parai Daiza is meer dan een dierentuin. ’t Is daar ook gewoon écht mooi en ik genoot persoonlijk erg van de planten en bloemen. Een minpunt is dat er niet in elke toiletgelegenheid een rolstoeltoilet voorhanden is. Een pluspunt dat je niet ‘overrompeld’ wordt door verklede mensen die absoluut met je op de foto willen, soms nog met een vogel die ze dan ongevraagd op je schouder zetten, zodat je daarna tegen betaling de foto kan afhalen.

Van àlle dieren waren we ’t meest gecharmeerd door de witte tijgers. Prachtige dieren! We konden één van hen op een bepaald moment ook echt van dichtbij bewonderen.

De panda’s, waar zoveel over te doen is geweest, vond ik persoonlijk dan weer een tegenvaller. Ze sliepen, bewogen niet, en dat schijnt zo te zijn tijdens een groot deel van de dag. Geef mij dan maar Bart De Wever in panda-pak!

Een leuke meevaller was de dinosaurus-expo die een seizoen lang in Parai Daiza te bewonderen valt. Grote, bewegende dino’s  (als je even klikt op voorgaand woord kan je mee genieten van een filmpje!) die heel mooie beelden opleverden.

Om 9u ’s morgens van huis vertrokken en een goeie tien uur later weer in Ronse: een mooie, zonnige maar vermoeiende dag. En wees maar zeker dat we volgend jaar nog eens terug gaan!