Liesbeth en papa

Liesbeth en haar papa hebben een héél speciale band.
Papa is eigenlijk Liesbeth’s knuffelbeer.
Toen ze nog kleiner was volstond het om Liesbethje rustig te maken dat ze op papa’s lichaam kon leunen. Uren deed ze dat! Daarna begon ze boekjes te kijken met papa. Een tiental boekjes werden dan doorbladerd en bevoeld, en als die allemaal klaar waren begonnen ze gewoon weer opnieuw!
Papa, die als zelfstandig vertaler werkt en op het bovenverdiep zijn kantoor heeft, komt soms even naar beneden om een tas koffie te halen. Al is Liesbeth op dat moment eigenlijk geconcentreerd bezig met therapie of met een spelletje, ze laat onmiddellijk alles vallen en wil bij papa zodra ze hem ziet! Waardoor we soms zelfs truukjes moeten toepassen om te zorgen dat ze niet doorheeft dat papa in de buurt is. ‘t Is immers niet zo plezierig voor degene die haar dan weer een hele poos moet troosten als papa weer de trap op gaat en Liesbeth wenend protesteert omdat “ze in de steek gelaten wordt”.
Waar Liesbeth erg van geniet is de diepe brom die papa met zijn stembanden produceert. Een geluid waarvan ze duidelijk geniet, ondanks haar doofheid. Misschien door de trillingen die het veroorzaakt?
En dan is er natuurlijk ook nog papa’s baard! Zo leuk om aan te voelen dat ze daar vaak héél lang mee bezig is! Een reden om die baard te laten staan, hoewel de andere kinderen en ik dat maar een prikkerige bedoening vinden!