Ons konijntje kwam vandaag niet aangelopen als we de keukendeur opendeden. Normaal komt hij meteen om te wachten op zijn worteltjes.
En de wortelen die papa Andrew buiten op het terras had gelegd bleven onaangeroerd.
Dus maar even gaan kijken in het houten hok in de tuin en inderdaad, hij lag daar levenloos in ‘t hooi.
Zes jaar is hij geworden. Hij kwam bij ons toen Liesbethje nog heel klein was en hij was toen zelf nog een baby’tje.
Liesbeth, die door haar sensorische handicap weigerde om zachte dingen aan te raken (speelgoedknuffeldiertjes) vond het wel fijn om urenlang met dat kleine konijntje op haar buikje te liggen.
‘t Konijntje werd Marianne genoemd en pas een paar jaar later kregen we van een “kenner” te horen dat het eigenlijk een mannelijk diertje was. Dus werd “zij” een “hij” en Marianne werd Moriaan genoemd.
Moriaantje had hier een goed leven. Vrij rondlopen in de tuin en dagelijks een grote portie verse groenten, af te halen aan de keukendeur. Goede vriendjes met de honden en de poezen, en altijd van de partij als iemand buiten op het terras zat of als Liesbeth in de zandbak speelde.
Samen met Suzanne ben ik gaan kijken in de winkel of ze kleine konijntjes hadden. En ja hoor, twee kwamen er mee naar huis. Twee dametjes, maar toch een Tokio Hotel-naam gekregen: Bill (de witte met lang haar) en Tom (het kortharige zwartje).
Voorlopig, omdat ze nog wel erg klein zijn, houden we ze nog even in een kooitje binnenshuis. Zo krijgen ook de honden en de poezen de kans om er aan te wennen. En over een maand, als de lente er écht is, mogen ze ook vrij in de tuin rondlopen.
Liesbeth is in elk geval opgetogen met de nieuwe aanwinst. Maar dat is, hoop ik, duidelijk op de foto’s.