Begin 2009 kwam Chanelle bij ons wonen.
Ze kwam uit een asiel in Frankrijk, was op dat moment zo’n twee jaar oud.
Ze had al snel door dat het haar taak was om Liesbeth gezelschap te houden en ze werden dan ook héél goede vrienden.
Het voorbije jaar zocht Chanelle meer en meer een rustig plaatsje uit, een beetje weg van de kids en van Liesbeth.
Je kon heel duidelijk merken dat ze een dagje ouder werd.
En de laatste maanden zag je haar achteruit gaan, ondanks de goede zorgen die ze kreeg, de medicatie en vooral de liefde.
En dan opeens hapte ze zonder echte aanleiding naar Liesbeth die in haar buurt stond in de rolstoel. Terwijl we nog verbaasd reageerden, want zoiets deed Chanelle immers nooit eerder, gebeurde het een tweede keer.
We belden met de dierenarts om te overleggen en we waren het er over eens dat Chanelle echt wel veel pijn moest hebben voor ze zoiets deed.
Nu wisten we wel dat de kanker in haar lichaam steeds verder woekerde en dat het moment van afscheid nemen naderde.
En toch was het heel erg moeilijk voor iedereen van ons om Chanelle te laten inslapen. We zullen nog heel lang aan haar terugdenken als aan een fijne huisgenoot!
Een huis zonder hond is ontzettend leeg! En Liesbeth zonder hond is al helemaal ondenkbaar.
Dus kochten we Zara, een in februari geboren shi-tzuutje.
En kijk, Liesbeth heeft haar al meteen in haar hart gesloten!
Ze zorgt er voor alsof ‘t een baby is en wil haar ‘t liefst altijd in haar buurt!
We gaan op zoek naar een systeem om Liesbeth in staat te stellen het kleine hondje mee te nemen als ze met de rolstoel wandelt.
want gewoon op schoot vasthouden is geen optie, en aan een lijn laten meelopen al evenmin. Veel te gevaarlijk voor zo’n klein hondje om onder de rolstoelwielen terecht te komen!