Vorig weekend vierden we vaderdag, en ook Liesbeth had een zelfgemaakt cadeautje klaar. Cadeautjes is iets wat ze ondertussen heel goed kent. Als ze er eentje krijgt wil ze er zo snel mogelijk de verpakking afhalen. En als ze zelf iets geeft wil ze helpen bij het uitpakken.
Verder was deze week gevuld met examens en de bijbehorende stress voor Suzanne, Wesly, Irene, Cathy en Cristiano. En voor Liesbeth een zware epilepsieaanval, partieel. Ze kon dus zelf met haar linkerhandje aantonen wat er rechts verkeerd ging. We proberen zo snel mogelijk weer een afspraak te maken met de neurologe. Immers, Liesbeth was weer verschillende maanden aanvalsvrij, en nu toch weer twee keer op twee weken tijd. Misschien moet haar medicatie weer wat verhoogd?
Tegelijk zijn we ook (alweer) op zoek naar een assistente voor Liesbeth. Eén van de twee vaste assistenten vroeg om haar te ontslaan, omdat 26 uur per week werken te zwaar is in combinatie met haar gezin. We kijken dus uit naar iemand anders, en deze keer graag iemand die voldoende motivatie heeft.
Straks gaan we naar de school van Liesbeth, waar er gefeest wordt. Het fototoestel gaat zeker mee, zodat we jullie kunnen trakteren op een sfeerbeeld.
Een verhaaltje vertellen aan een kind lijkt zo gewoon, zo “normaal”. Alleen is dat bij een kind als Liesbeth, volledig doof, niet zo makkelijk. Sinds een paar maanden wordt er regelmatig met haar in een prentenboek gekeken en wordt het juiste gebaar bij de prenten getoond. Maar deze week, toen ze weer eens erg vroeg wakker was en bij mij in bed de ochtend afwachtte, vertelde ik een verhaaltje met alleen gebaren, zonder prentenboek. En blijkbaar begreep ze ‘t ook! Ze vroeg onmiddellijk om “nog” en toen ik weer herbegon maakte ze het gebaar voor “wachten”. Daarna met vier gebaren duidelijk gemaakt wat ze wilde: konijntje-niet-nu-hond.
Echt plezant vond ik dat, zoiets “gewoons” kunnen doen met haar!